Rozdział 3

Dedykuje ten rozdział mojej kuzynce Martynie.To dla niej!<3

Kiedy rano wstałam,wiedziałam,że zrobię wszystko by nie dopuścić do wyjazdu.Kiedy mama weszła do pokoju,udawałam,że śpię.Mama podeszła do mojego łóżka i uszczypnęła  mnie w ucho.

-Ał ..........-krzyknęłam tak głośno,że obudziłam Oliwię.

-Co się dzieje?-spytałam zdziwiona.

-Nic,wstawaj.Zaraz będzie samochód do przeprowadzek-powiedziała mama.

-Aha-odparłyśmy razem

-Ubierajcie się.W łazience macie rzeczy na czas podróży-mama opowiedziała co mamy robić.

-Znaczy,jakie rzeczy?-spytałam oburzona i zła.

-Ubrania na czas podróży,torby sportowe z najpotrzebniejszymi rzeczami.-wyjaśniła mama.

-Czyli co?-nie dawałam za wygraną.W planach miałam jeszcze wiele pomysłów.

-Nie ważne,idę do kuchni,a wy marsz do łazienki-mama była oburzona.

                    Gdy mama wyszła z pokoju,wyciągnęłam karteczkę z planem dzisiejszego poranka.Wczoraj napisałam na niej tak:

1.trudna rozmowa z mamą

2.udawanie choroby

3.zapominam rzeczy z domu

4.boję się samolotu

5.bunt ogólny

Nie mogłam pozwolić,aby Oliwia lub kto kol wiek inny zobaczył moją karteczkę.Poszłam do łazienki,a że był to prawie maj założyłam pomarańczowe spodnie i białą koszulkę na ramiączkach.Lecz kiedy na korytarzu zobaczyła mnie mama kazała mi założyć niebieski sweterek i wtedy zaczęłam wdrażać w życie plan numer dwa:Choroba.

-Mamo boli mnie brzuch i głowa-wystękałam cichutko.

-Tak?-zapytała mama podejrzliwie.

-Tak.-odparłam stanowczo.

To chodź dam ci Nospę i to Nospę Forte.-mama była niezwykle zadowolona.

Wtedy przypomniałam sobie co mówiła mama,gdy najadłam się tabletek na ból brzucha.Powiedziała wtedy tak:

-Nie wolno jeść tabletek,gdy nie boli cię naprawdę brzuch!!!

To było bardzo stanowcze.Ale co zrobić powiedziałam już,że jestem chora.Co robić?!Co robić?!pytałam siebie w duszy.Co robić?!Już wiem!!!Poczułam jakby ktoś chciał mi pomóc.Poleciałam jak ptak do kuchni i krzyknęłam:

-Mamo,nie dawaj mi tabletki!

-Tak?Czemu?-mama udawała zdziwioną lecz tak nie było.

-Bo.....bo ja.....nie zjadłam jeszcze śniadania i te nerwy.Dlatego boli mnie brzuch i głowa.-wyjąkałam zdenerwowana.

-Ah tak-mama uśmiechnęła się.

-Tak,tak-ulżyło mi.

Zaraz po tym do kuchni weszła Oliwka,usiadłyśmy przy stole,zjadłyśmy kanapki i wypiłyśmy sok.Wtedy zrozumiałam,że nie ma sensu wdrażać moich dalszych planów.

                         Kiedy byliśmy już spakowani,podjechał wóz do przeprowadzek.Pan Darek(kierowca wozu) zabrał nasze walizki i kartony z rzeczami,które młoda(tak nazywałam Oliwię)uważała za osobiste.Usiadła na kanapie,gdzie siedziała młoda.Przytuliła mnie tak mocno,że nie mogłam oddychać,tyle wieczorów spędziliśmy na tej kanapie.A jak tata zamknął mnie w środku przez przypadek,nie zauważyłam nawet kiedy już płakałam.Po chwili podeszli do nas rodzice i powiedzieli,że musimy już iść.Ale nagle mama powiedziała:

-Mamy dobrą wiadomość!Do naszego domu wprowadza się Zosia z Adamem.

-To dla nich za duży dom-byłam przygnębiona i wciąż płakałam.

Ależ nie!Zosia jest w ciąży,będą mieli dwie córeczki-krzyknął tata.

-Czyli będziemy mogli ich odwiedzać-przerwała mi młoda:

-Będziemy mogli odwiedzać nasz domek,kochany dom!!!

Wszyscy byliśmy bardzo szczęśliwi.Poszliśmy do samochodu zadowoleni.