Rozdział 2

Dedykuje ten rozdział mojej kumpeli Oliwi,która zachęciła mnie do napisania książki.

Kiedy rano się obudziłam Oliwka jeszcze spała, nie chciałam jej budzić ,więc zeszłam na dół w piżamie.

To co tam zobaczyłam było okropne, oni naprawdę chcieli mnie przekupić. Na dole w jadalni czekała na mnie mama, tata poszedł obudzić Oliwię.

-Co to ?-spytałam

-Śniadanie-odpowiedziała nie zwykle zadowolona mama.

-No widzę, że śniadanie, ale ono jest jakieś dziwne.-byłam bardzo zła, że mama się ze mną droczyła.

-Poczekajmy na tatę i twoją siostrę-mama nic nie chciała powiedzieć

Kiedy stałam przed stołem myślałam, że pomysł z wyprowadzką już zamknęliśmy. Ale tak nie było.

-O… tata idzie z Oliwką-krzyknęła mama.

-No wiedzę. Teraz mi powiesz o co chodzi?- zapytałam zła.

-Tak-odparła krótko mama.

Po chwil wszyscy siedzieliśmy w jadalni przy stole. Bardzo się niecierpliwiłam i wciąż napływała mi do głowy myśl, że chodzi o tą Brazylię.

-To jest brazylijskie śniadanie!- krzyknął zadowolony tata.

-O fajnie! Hura- krzyczała Oliwia.

Ja nie byłam zadowolona. Na stole były jakieś dziwne potrawy.

-To jest  potrawa brazylijska, szczególnie charakterystyczna do miasta Salvador, czyli do miasta w którym będziemy mieszkać.

-Co?- krzyczałam jak najgłośniej umiałam.Sądziłam,że chcą mnie przekupić tym brazylijskim śniadaniem.

-Otóż to druga nowa, dobra wiadomość, o której chcielibyśmy wam powiedzieć.

-Tata już zwolnił się z pracy. Pracować będzie jeszcze do końca tygodnia, w weekend ja z tatą pojedziemy do Brazylii i posprzątamy w domu.W przyszłym tygodniu zaczynamy pakować swoje rzeczy, a za około miesiąc wyprowadzamy się do Brazylii.-mama była nie źle przygotowana pomyślałam.

Kiedy zjadłam śniadanie poszła się ubrać, nie trwało to zbyt długo. Kiedy byłam gotowa do wyjścia powiedziałam tylko:

-Zastanowię się co do tego wyjazdu- powiedziałam tak choć wiedziałam, że ja tu nie mam nic do gadania.

-Dobrze-odparła mama.

         W szkole zobaczyłam Zuzię, moją przyjaciółkę. Chciałam podejść, ale co miałam jej powiedzieć. Kiedy ona podeszła do mnie, od razu poznała, że jestem smutna.

-Co się stało?- ona chyba cos podejrzewała.

-My, nasza rodzina…….. –ta myśl nie chciała przejść mi prze gardło.

-O co chodzi?- Zuza była zdenerwowana.

-My ……….o dzwonek na lekcje chodźmy już bo się spóźnimy-przerwałam tą rozmowę o ile można to nazwać rozmową. Na przerwach byłam w bibliotece, pomagałam tam pani Zofii dwa razy w tygodniu. Gdy po lekcjach chciałam jak najszybciej wrócić do domu, zatrzymała mnie Zuzanna:

-O co chodzi? Czy nie jestem twoją przyjaciółką? -Zuza była zmartwiona, a ja myślałam co jej powiem, może prawdę.

-Wyjeżdżamy do… m… Brazylii. Mamy tam dom po cioci Amelii.-byłam bardzo przygnębiona.

-Co? Czy to już pewne?

-Tak. Muszę iść do domu.-odparłam, gdy byłam już przy furtce wyjściowej szkoły. Ten tydzień zleciał bardzo szybko, kiedy rodzice w piątek wyjechali do Brazylii, opiekowali się nami dziadkowie i wtedy wpadłam na pomysł. Od razu zadzwoniłam do Zuzy. Kiedy rodzice wrócili, zamierzałam przedstawić im mój genialny plan. Zaprosiłam ich do salonu i zaczęłam:

-Ja mam rozwiązanie tej wyprowadzki. Zamieszkam z dziadkami.

-To nie takie proste, córeczko.-mama była zdumiona moim pomysłem.

-Dlaczego ?-pytałam zdziwiona.

-Ponieważ, babcia mieszka na wsi. Najbliższa szkoła jest godzinę drogi od domu, więc dziadek musiał by cię dowozić.-tata tłumaczył mi to jak dziecku.

Mama kontynuowała: -Więc oznacza to, że jeśli idziesz do szkoły to wstajesz o 7:00, aby się przygotować : ubrać, zjeść śniadanie, uczesać się. A tam trzeba doliczyć dojazd czyli musiałabyś wstawać o 6:00.To nie dobry pomysł.

Z bólem przyznałam mamie rację i poszłam odrabiać lekcje. A w naszym domu zaczęło się pakowanie rzeczy. Na razie rodzice pakowali rzeczy ze strychu, czyli rodzinne pamiątki.

                         Wieczorem, mama przyszła do mnie i powiedziała ,że jutro nie pójdę do szkoły, bo trzeba się pakować. Przytuliłam mojego misia i zasnęłam. Kiedy podeszła do mnie Oliwka i zapytała:

-Pomożesz mi spakować moje zabawki?

-Tak, ale to jutro. Dobranoc.- odparłam.

-Dobranoc.

Leżąc w łóżku długo nie mogłam usnąć. Może to nerwy?- myślałam.

Ten dzień chyba nie był taki zły. Popatrzyłam na fotografie z wakacji i usnęłam.